Ruim 37% van de huisartsen scoort hoog tot erg hoog op ‘bevlogenheid’. Dat blijkt uit twee studies in Huisarts Nu 3.
In tegenstelling tot burn-out haalt de gepassioneerde huisarts nauwelijks de krantenkoppen. Toch zijn ze met veel: ruim 37% van de huisartsen scoort hoog tot erg hoog op ‘bevlogenheid’. Dat is meer dan de gemiddelde werknemer. Ook blijkt ‘bevlogenheid’ toe te nemen met de leeftijd. Deze resultaten zijn deze maand terug te vinden in Huisarts Nu, het wetenschappelijk tijdschrift van huisartsenvereniging Domus Medica.
Deze maand behalen een paar honderd huisartsen-in-opleiding (haio’s) hun erkenning als ‘volwaardig’ huisarts. Ze hebben een lang en grondig traject achter de rug van basiskennis, oefenen van vaardigheden, omgaan met evidence, klinische stages en de laatste twee jaar ervaringsgericht leren in een opleidingspraktijk, het ‘echte’ werk. Twee jaar om de hele medische bagage te boetseren tot een eigen stijl van huisarts zijn. In het begin wat aarzelend, onzeker, maar met steeds meer vertrouwen in de groei naar een eigen invulling van het huisarts zijn.
Vele jonge collega’s voelen tijdens hun huisartsenopleiding op een bepaald moment een stuwende drive van ‘ja, daarvoor ben ik dokter geworden!’ Dan kan de haio echt op eigen kracht uitvliegen, met sierlijke vleugelslagen van bevlogenheid.
Net dit cruciale punt van arts zijn, bevlogenheid, is het onderwerp van een masterthesis van Roselinde Lenaerts in Huisarts Nu. Is burn-out de donkere zijde van het artsenbestaan, dan is bevlogenheid de stralende zijde. Voor haar masterthesis zette ze een gevarieerde steekproef op waarvan 170 huisartsen de vragenlijst over ‘bevlogenheid’ beantwoordden. Eén derde van de huisartsen, 37,1%, kwam eruit met een ‘bevlogen’ score. Dat is een hogere prevalentie dan bij doorsnee Belgische werknemers (12 tot 18%) en ook hoger dan de bevlogenheid bij specialisten in Nederland: 20%.
Heel opvallende vaststelling: het percentage bevlogen huisartsen nam toe met de leeftijd. Het kan gaan om een eliminatieproces waarbij de bevlogen artsen overeind blijven en de uitgebluste collega’s afhaken. Een andere mogelijkheid is dat huisartsen met ervaring bronnen aanboren om hun bevlogenheid niet alleen te handhaven, maar ook te vergroten.
Positieve veranderingen van de werksituatie worden door de arts zelf bewerkstelligd. Dit brengt een duurzamere stijging in bevlogenheid met zich mee dan wanneer de veranderingen extern gebeuren.
Onderzoek naar specifieke strategieën om bevlogenheid bij huisartsen te vergroten zou interessant zijn. Want: ‘Bevlogen huisartsen presteren beter, hebben meer zelfvertrouwen, zijn minder ziek en steken zowel collega’s als patiënten aan met hun enthousiasme!’
Zie ook:
