Shared decision making wordt steeds meer naar voor geschoven als hét consultatiemodel bij uitstek. Toch stelt zich de vraag of dit model niet preferentieel een hogeropgeleide patiëntengroep bereikt, met individuen die in staat zijn om op te komen voor hun eigen behoeften.

Patiënten verdrinken tegenwoordig in het overaanbod aan (semi)medische informatie, denken aan een of meerdere ernstige aandoeningen en verwachten een diagnostische test ter uitsluiting van hun bange vermoedens. Het lijkt soms een noodzakelijk kwaad om voor eens en altijd komaf te maken met het doemscenario van de patiënt.