Een mondneusmasker dekt mond en neus af en beperkt de besmettelijkheid van een patiënt met een bovenste luchtwegeninfectie die het masker draagt. Want infectieuze druppeltjes van neus en mondslijmvliezen komen minder makkelijk in de omgeving terecht; ze blijven voor een deel hangen in de stof van het masker. Zo komen minder druppeltjes op oppervlakken en handen terecht en verkleint de kans om een infectie over te dragen. Een mondneusmasker vermindert ook de neiging om mond en neus aan te raken, waardoor het aantal infectieuze partikels op de handen afneemt.
Zodra het masker vochtig wordt door de uitgeademde lucht, neemt de doeltreffendheid sterk af; en kan het vochtig masker zelfs een reservoir worden van waaruit het virus, via aanraken van het masker, op de handen terecht komt. Hoe dan ook mag een chirurgisch masker niet langer gedragen worden dan 8 uren; dan is het noodzakelijk om een nieuw masker om te doen.
Het omdoen van een mondneusmasker als bescherming tegen infectieuze droplets van anderen is minder doeltreffendheid dan het mondneusmasker dat een infectieuze patiënt draagt. Wordt het masker dat de zorgverlener ter bescherming draagt vochtig door de uitgeademde lucht, dan is er een extra landingsplaats voor infectieuze droplets. Aanraken van het vochtig masker met de handen kan dan een groter inoculum op de vingers achterlaten; waarna oppervlakken en, via handen geven, anderen kunnen besmet worden. Een (beter) alternatief voor een mondneusmasker is het aanhouden van de 1,5 meter sociale afstand, of het plaatsen van een doorschijnend scherm (in glas of plexi) tussen 2 mensen. De droplets komen dan terecht op het scherm. Het scherm kan eenvoudig gereinigd worden met een detergentoplossing en ontsmet met een 60% (of hoger) alcohol of 1:50 javeloplossing.
Dirk Avonts
